Da’s een beetje een vreemde titel, want hoezo stoppen? Ook nog nooit niet. We zullen doorgaan! Ook al kom je te liggen, ook al word je opgegeven door de maatschappij. Winston Churchill zei het lang geleden al: “We shall never surrender!”.
“We shall never surrender!”
Zo. De toon is gezet. Dat is gewoon af en toe nodig. Doe je niks aan, moet gewoon. Want soms gaat het behoorlijk mis. Dan zie je het niet meer, letterlijk. Of je kan er geen chocola meer van maken, door die TIA. Of je kan dat stukje chocola niet meer pakken, omdat je arm niet meer doet wat jij wil. Of de grond zakt onder je benen vandaan en je komt te liggen. En dan denk je: pardon? Wat zullen we nou krijgen? Wie is hier de baas? Nou, blijkbaar denkt je hoofd dat ie de baas is, maar is je lichaam het daar niet altijd mee eens. Mompeldemompeldemompel.
Op bed, in de kamer
En dan lig je daar, op bed, in de kamer. En dan komt er zo’n keuring. Daarbij blijkt dan dat men niet kijkt naar wat je nog kan, maar naar wat je nog kan verdienen. Da’s heel wat anders. En als dat verschil maar groot genoeg is met een half jaar ervoor, dan krijg je het vinkje ‘IVA’. Met de melding: hier heb je een uitkerinkje, zie het maar als vervroegd pensioen. Pardon? Ik ben 50 en mijn hoofd doet het nog…!
Irritant, die IVA
Heel irritant, die IVA. Want het gevolg is dat formeel niemand je meer hoeft te helpen: de werkgever niet, de ziektekostenverzekering niet, de gemeente niet en het UWV niet. Want je hebt IVA achter je naam staan. Nou, daar leg ik me niet bij neer. Letterlijk helaas wel, maar hallo, ik laat me niet afschrijven. Dacht ik niet. Never surrender, weet je nog? Dus trek je alles uit de kast, word je steeds brutaler en durf je steeds meer. Het alternatief is immers ‘blijf maar liggen’. En da’s domweg niet acceptabel. Met optimisme, bluf, brutaliteit en toeval-een-handje-helpen kun je een heel eind komen, kijk maar eens op www.JacobMulder.nl. The sky is no limit!
Stop niet acceptabel
‘Stop’ is niet acceptabel. Doen we niet aan. Ik laat me niet stoppen. Vroeger ging ik naar het bos, heerlijk genieten van de natuur, dus nu ook. Hoezo kan dat niet, natuurlijk wel. Daar heb je dan wel een four-wheel drive voor nodig, maar die zijn er. Ik heb eentje uit Zwitserland, hij wil altijd en overal heuvels op (wat trouwens op een oneffen weggetje niet altijd even handig is). Hij trekt me een stoeprand op. Moet je wel vertrouwen dat je niet achterover dondert, maar het gaat altijd goed, hij kan dat gewoon. Heb ik uitgebreid getest, je krijgt ‘m niet achterover. Ook niet voorover. Ook niet in z’n hoge stand, op ooghoogte aan een statafel. Een geweldige elektrische ligrolstoel. Ze bestaan.
Alles kan stuk
Natuurlijk, alles kan stuk. Toen ik ‘m nog maar net had zag ik in het bos een heuvel met 45 graden helling mij uitdagend aankijken. Zo van: dat kan je niet. Dat durf je niet. Ha! Dus vol gas er tegen omhoog. Dat ging nog goed ook, maar bijna boven slipte hij op een boomwortel die ik niet had opgemerkt. Piep. En toen niks meer. En daar sta je dan. Best wel scheef en alle lampjes uit. Stop. Middenin het bos.
Lang leve mijn vrouw
Gelukkig was mijn vrouw mee. Die heeft mijn auto opgehaald en is met die grote Vito helemaal het bos ingereden. Rolstoel er in gewurgd en naar RSR. Toen bleek (natuurlijk) dat die rolstoel anders is. Bleek de enige in z’n soort in Nederland te zijn (waarom verbaast mij dat niks), dus ja, waar zit het probleem. Gelukkig vonden ze de ‘stop’ die was doorgegaan. Een zekering van 50 Ampère. Da’s veel. Die krijg je niet maar zo door. Dat was dus wel gelukt. Stiekem nog een beetje trots op ook. En ook van geleerd: ik heb nu dus altijd meerdere 50A zekeringen mee. En die heuvel natuurlijk alsnog opgegaan. Helemaal geen probleem. Wel spannend, maar ook heel leuk. Inmiddels heb ik al zo’n 10 van die zekeringen laten knallen. Is niet erg, nieuwe erin en door. Ik heb stoppen mee, dus ik laat me niet stoppen!
