Wel een auto en niet kunnen tanken. Dat is wel lastig, vooral als de tank leegraakt. Gelukkig is er bij mij in de buurt nog de enige bemande pomp in de wijde omtrek. Maar als die aankondigt te gaan sluiten maak ik mij toch wel zorgen. Hoe dan verder? Elektrisch gaan rijden misschien? Nog afgezien van het gedoe om dan weer een auto aangepast te krijgen lost dat het probleem ook niet op, want zo’n zware stekker kan ik ook niet de baas.
Dan is het zo ver. De pomp gaat definitief sluiten en op de laatste dag ga ik nog een keer langs met een cadeautje voor de pompbediende. Hij heeft tenslotte al een paar jaar mijn auto getankt, de voorruit gewassen, herfstbladeren dan wel voorjaarsbloesem van de ruitenwissers geveegd en de banden van de rolstoel opgepompt. Hij is blij verrast en voor de laatste keer zeggen we elkaar gedag. Ik rijd nog een weekje door en dan moet er toch echt getankt worden.
Ik ga naar een benzinepomp even verderop, uiteraard eentje waar je het zelf moet doen. Deze is groot genoeg voor wat aanloop dus ik hoop hier een hulpvaardige mede-automobilist te treffen. En de eerste de beste die ik, een beetje nerveus, om hulp vraag gooit meteen de tank van mijn auto vol. Nou, dat ging best soepeltjes, denk ik bij mijzelf. En in de loop van de tijd gaat het mij steeds makkelijker af om om hulp te vragen bij het tanken. Wel betrap ik mij erop dat ik wat vooroordelen heb. Iemand in een al te dure auto sla ik maar over. Totdat een chauffeur van een wel heel luxe Mercedes spontaan zijn hulp aanbiedt. Moeders met een auto vol met kinderen hebben al genoeg aan hun hoofd en aannemers en bezorgers hebben altijd haast. Maar verder gaat het bijna altijd goed.
Maar eigenlijk loop ik er tegenaan dat alles meer en meer wordt ingericht voor de standaardmens. Behulpzaam en flexibel personeel verdwijnt en wordt vervangen door automatische systemen. De zelfscankassa bijvoorbeeld, ook al zo’n voor mij onneembare vesting. Maar voor anderen worden er ook barrières opgeworpen. Wie bijvoorbeeld niet zo digitaal handig is krijgt het ook steeds moeilijker. Zo gezien is een handicap geen probleem. Het echte probleem is het wegbezuinigen van mensen, dan ben je pas hulpbehoevend. De enigen die er echt blij van worden zijn de boekhouders. Wel gek dat zij, de ontwerpers en directies het wel okee vinden dat steeds meer mensen buiten de boot vallen. Nee, van alle “doe het lekker zelf” systemen is er geen eentje die met alle soorten mensen en hun (on)handigheden kan omgaan. Er gaat niets boven een mens!
