De documentaire gaat over waar je ten diepste naar op zoek bent als je naar intimiteit verlangt. Mijn zoektocht dus. Dat was best een ding. Zowel de totstandkoming van de documentaire, als het feit dat deze werd uitgezonden en iedereen mijn verhaal en de openheid daarin op tv kon zien. Heel spannend! Gelukkig is hij erg goed ontvangen en heb ik er geen seconde spijt van. Het is mooi om te ontdekken dat dit onderwerp bij iedereen leeft. En dat ik door het delen van mijn verhaal mensen met en zonder beperking geholpen heb. Het is ook mooi om te zien dat mijn openheid een beetje geholpen heeft bij het op de kaart zetten van dit belangrijke onderwerp voor mensen met een beperking. Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde zingt Paul de Leeuw. Ik kan niet zingen, maar heb het wel gedaan.
De hele wereld over
Wat jullie niet weten is dat na de vertoning op de tv in Nederland de documentaire zo’n beetje de hele wereld over is gegaan en nog steeds gaat. Meestal merk ik daar niks van, want het gaan naar deze verschillende filmfestivals is meestal voorbehouden aan de regisseuse Elsbeth Fraanje.
Ook het winnen van de vier bij behorende prijzen is haar pakkie an. "Mijn digitale ik komt nog eens ergens", mopper ik bij elke uitnodiging, "terwijl ik in het koude Nederland blijf." Tot afgelopen oktober toen viel daar ineens een uitnodiging in mijn mail. Ze wilden mij in plaats van Elsbeth. 😊
Voor het Peloponnisos International documentary Festival ’23 in Kalamata Griekenland.
Ik dacht dat mijn pc zou ontploffen of misschien ontplofte ik. 😉
Zo blij werd ik van dit bericht. 5 dagen 27 graden in plaats van 9. Screening van de documentaire, met daarna een forumdiscussie over het onderwerp. Er zou een elektrische rolstoel voor mij geregeld worden en een taxirit in een rolstoelbusje van Athene naar Kalamata. Ik was de Griekse Goden te rijk.
Op jacht naar tickets
We hebben Grieken in de familie dus belde ik mijn zus, die er met een getrouwd is. En ik ging met haar op jacht naar tickets. Want dat was het enige wat we zelf moesten betalen. Natuurlijk moest ik ook wat extra handjes meenemen voor mijn lichamelijke verzorging. Maar die had ik zo gevonden, want een betaald snoepreisje maakt iedereen graag. Zelfs als je in die week heel hard moet werken. We dachten trouwens dat dat harde werken wel mee zou vallen. Want volgens de organisatie zou alles super goed aangepast zijn. 😉
Dus boekte Lian, mijn extra handjes, en ik vol goede moed onze tickets bij Transavia. Ook het aanmelden van mijn handbewogen rolstoel ging voorspoedig. Het kon allemaal per telefoon of per Whatsapp. Er leek geen vuiltje aan de lucht. Blij pakten we onze koffers kochten wat nieuwe kleding en meer van dat soort dingen, die voor vrouwen onmisbaar lijken, als ze op vakantie gaan.
Nog een hulpmiddel mee
Een aantal dagen daarna ging het wat slechter met mijn knie die ik afgelopen mei gebroken heb. Het leek ons toch verstandig om een sta op hulpmiddel mee te nemen voor de transfer in het hotel. Dus wilde ik het sta op hulpmiddel aanmelden ruim 48 uur voor vertrek, maar toen bleek ineens dat mijn aangemelde rolstoel niet voldeed aan de per 1 september nieuwe ingevoerde eisen.
Andere hulpmiddelen
Ik moest dus op stel en sprong zelf andere hulpmiddelen kopen die wel voldeden aan de maatstaven van Transavia. Een rolstoelhoogte van 85 centimeter in plaats van 90 centimeter. En dat binnen 48 uur, anders zou ik niet kunnen reizen. Deze hulpmiddelen kon ik niet thuis laten bezorgen omdat daarvoor de tijd te kort was. Ik kon de reis niet annuleren want het was natuurlijk niet zomaar een vakantie. Dus moest Lian ze ophalen in Limburg. We hadden niet zoveel keus maar natuurlijk was ik boos en vroeg me af of dit zomaar mag. Hoe mijn gesprek met Transavia verliep zie je in het volgende filmpje.
Welke avonturen we nog meer beleven en welke obstakels we nog meer tegenkomen op onze reis, lees je in de volgende blog.
