De schrijnende vanzelfsprekendheid van uitsluiting
22 november 2021 - Door: Almer Regter
Soms is er een film die je echt een keer op een groot scherm wilt zien. Goed nieuws, want op een mooie dag staat hij aangekondigd in het Filmmuseum in Amsterdam. Vol verwachting stap ik dezelfde avond in de auto, op naar Amsterdam! Tegenover de bioscoop is een spiksplinternieuwe parkeergarage, dit begint hoopvol. Bij de lift zijn parkeerplaatsen voor rolstoelers gereserveerd. Maar eenmaal boven is de buitendeur vanuit mijn rolstoel amper open te krijgen. Gelukkig is er een voorbijganger die een handje helpt.
Daar staat het prachtige gebouw van het Filmmuseum. De mooie en monumentale entree is één grote uitnodiging om naar binnen te gaan. Onderaan de trappen
aangekomen zie ik echter geen opgang voor rolstoelers. Ik moet naar de zijkant van het gebouw. Nadat ik mij een weg heb gebaand door een zee van fietsen, kom ik bij een klein anoniem deurtje. Na aanbellen gaat de deur open. Ik kom in een kaal halletje. Als decor in een horrorfilm zou het niet misstaan. Als je zoiets ziet in een film is het steevast de voorbode van iets slechts: zombies, een aanslag of een overval? Het verschil met het welkom voor de andere bezoekers is enorm. Weg zijn de grandeur en de schoonheid.
Met de lift kom ik bij de balie, eindelijk een plek die iets van gastvrijheid uitstraalt. Ik ben blij als ik hoor dat de film in de grote zaal draait. Een mooi groot scherm en goed geluid, dat belooft wat moois te worden!
In de zaal is een speciale rolstoelplek gereserveerd. Tot mijn schrik is dat op de voorste rij, helemaal links. Dit gaat niet goed, zo vrees ik. Om de film te zien moet ik schuin naar voren en stijl naar boven kijken. Het perspectief is zo enorm vertekend dat er van de film maar weinig overblijft. Waar bij de andere bezoekers aandacht gegeven wordt aan het beleven van een mooie avond, gaat het bij de gehandicapte bezoeker alleen maar om het functionele deel. Namelijk, kan je in de zaal? En kan je het scherm zien, op wat voor manier dan ook?
Met toenemende ergernis zit ik de film uit. Door het anonieme halletje maar gauw naar de auto en naar huis. Tenminste, nadat ik weer mijn weg heb gevonden door de massa fietsen. De deur van de parkeergarage ging naar buiten toe al moeilijk open. Maar naar binnen toe is het onmogelijk om tegelijkertijd je parkeerkaartje in de lezer te stoppen, de deur te openen en je rolstoel te bedienen. Ik kom een arm te kort, twee zijn niet genoeg, drie eigenlijk ook niet. Misschien dat een gehandicapte octopus zich hier misschien weet te redden. De onnadenkendheid zit dus helaas niet alleen bij het Filmmuseum, maar ook bij de bedenkers van de fietsenstalling, het toegangsdeurtje en de parkeergarage. En bij de gemeente die overal vergunningen voor heeft verleend en de aannemer die alles klakkeloos heeft uitgevoerd.
Van een avondje uit blijft een vervelend gevoel hangen: men moet mij niet. Men wil mij niet deel laten uitmaken van dit stukje cultuur en plezier. Door een opeenvolging van kleine en grote speldenprikken wordt maar één boodschap overgebracht: “We sluiten je uit. En als je toch zo koppig bent om te komen, dan maken we elke stap zo onplezierig en onwelkom als maar mogelijk is”. Het interessante is dat echter helemaal geen grote boze samenzwering is. Er is geen groot complot dat gehandicapten wil uitsluiten. De ontwerpers, architecten en de eigenaren van gebouwen zijn zich van geen kwaad bewust. De vanzelfsprekendheid van uitsluiting is zo groot dat het door de veroorzakers niet eens wordt gezien.
Want men heeft zich namelijk laten adviseren door belangengroepen, commissies en comités. Een formele benadering is echter niet de oplossing van een alledaags en praktisch probleem. Verlaat de adviescommissies, of beter gezegd: maak het vragen van een ontwerpadvies geen formaliteit. Denk ook zelf na, ga als architect of stedenbouwkundige ook eens geblinddoekt of in een rolstoel over straat. En wees als opdrachtgever ook duidelijk in wat je vraagt van de ontwerper. Hoeft een minder-valide bezoeker alleen maar binnen te kunnen komen? Of moet hij zich net zo welkom voelen en met hetzelfde respect behandeld worden als elk ander?
Reacties (10)
-
Door ans kalkman op 09 april 2022
Mijn eerste reactie was : aktie!!. Volgende keer met zijn tienen tegelijk naar binnen willen . Deze laatste regeringen(Rutte) met hun beleid van uitsluiting en absurde regelgeving hebben hiervoor gezorgd. Nederland heeft niet meer die voortrekkersrol die we zo'n 30 jaar geleden hadden. Er is ooit een tijd geweest dat er veel meer gedaan werd. In allerlei opzichten komen we als land onderaan de lijstjes. In een programma van de EO was een zekere Mari, een jonge gehandicapte jongen die in zijn rolstoel door Europa trok om de stand van zaken in de EU te onderzoeken.Hij onderzocht het beleid van alle Eu landen tav gehandicapten, waaronder natuurlijk ook toegankelijkheid. Nederland kwam er heel heel slecht van af. Italie het beste als ik me goed herinner. Dus ..voer aktie. Met zijn allen de straat op!!! Een!(1 ) plaats in een bioscoop is toch ook belachelijk. Waarom geen 10. Dat gebouw aan het IJ is zo groot. Daar moet toch meer plaats mogelijk zijn.
-
Door Frans Ruy op 07 april 2022
Zo gaat dat. Je wil naar de schouwburg. Hulphond gaat mee. Partner ook. Het wordt een prachtige avond. Helaas, ondanks 3 x bellen met een OK, was dat bij de schouwburg veranderd in een botte weigering. Afgezien van de toegang met je rolstoel ervaar je overal toegankelijkheids problemem.
-
Door Monique op 15 februari 2022
Mooi verwoord en met humor ook nog, hoe sterk zijn we toch.. en t is inderdaad triest gesteld in veel culturele lokaties.. en of t niet genoeg is, als je bereid bent deze vernedering te ondergaan in de hoop op een leuke avond.. komt daar nu een extra uitsluiting bij.. je moet over een zgn gezondheidsbewijs met QR code beschikken.. bewijs dat je aan een medisch experiment hebt meegedaan. Trieste werkelijkheid...
-
Door Lara op 13 februari 2022
Geen wonder dar er maar 1 rolstoelplek is binnen, zo hou je de mensen wel buiten, beschamend, kun je fit verhaal niet naar de directie van dit gebouw sturen?
-
Door Mayim Kolder op 12 februari 2022
Samen met mijn dochter al jaren geleden wat over geschreven. Een armoedig dom gebouw.
-
Door Erwin op 12 februari 2022
Wat wel erg is, is dat je mensen wel voortijdig op dingen wijst, maar ze negeren je gewoon. Nog erger, als ze je gebruiken om inclusiviteit uit te stralen, maar je in feite gewoon misbruikt wordt voor ‘het plaatje’.
-
Door Els op 12 februari 2022
Hier in het zuiden de wethouders en burgemeester al diverse malen in de rolstoel laten zitten om het zelf te ervaren, als je in een rolstoel zit. Bij de bioscoop in geleen/ sittard faan de mensen in de rolstoel via de lift aan de bovenzijde naar binnen. Net zoals de euroscoop in lanaken. Hopelijk snel voor meer mensen een mogelijkheid om goed, te genieten van een film. Inclusief maatschappij is er nog lang niet. Zolang men het zelf niet ervaart, staat men er ook niet bij stil, dat het voor anderen anders is.
-
Door Jeannette Bijl op 30 november 2021
Ja heel herkenbaar. een prachtig nieuw gebouw in 2021 ! Je zou toch denken dat het helemaal invalidenvriendelijk is ingericht? In Amerika zou dit zeker het geval zijn maar in de Nederlandse cultuur blijft dit zo ondermaats. Beschamend en kortzichtig. En dat in een vergrijzende samenleving. Meer mensen hebben stokken, trapleuningen en hulpmiddelen (en veel toegankelijke openbare toiletten) nodig, dan kunnen ze niet alleen maatschappelijk meedoen maar ook hun geld besteden. In musea en op andere plekken met een warm welkom.
-
Door Astrid op 30 november 2021
Zo herkenbaar en zo verdrietig tegelijk. Het erge is dat je er tenminste nog in kon komen. Veel cafés, restaurants, bioscopen en theaters en bioscopen zijn niet rolstoel toegankelijk... maar ook niet voor dove mensen, blinde mensen, prikkelgevoelige mensen... Met de toegankelijkheid van bovenstaande gelegenheden is het slecht gesteld in Nederland.
-
Door Hennie Karelse op 30 november 2021
HEEL goed verwoord ! Prachtig verslag en zó herkenbaar ! !!