Mijn carrière als bedelaar

Geschreven door Almer

Maar wat deed ik dan zoal? Ik probeerde in het Duits, Engels en de paar woordjes Pools die ik onderweg had opgepikt, uit te leggen dat ik planoloog was. Ze keken mij ongelovig aan. Hadden ze het niet begrepen? Ik legde het nog een keer uit met andere woorden. De verbazing werd echter niet minder. Of ik ze niet in de maling nam? Het bleek dat ze echt niet konden geloven dat ik werkte en ook nog een serieuze baan had. Als ik had verteld dat ik over water kon lopen hadden ze dat ongetwijfeld minder vreemd gevonden! Het gaf in elk geval wel aan dat je als gehandicapte beter niet in Rusland kon wonen.

Een paar jaar later was ik dan toch op reis in Rusland. Via Moskou naar het zuiden aan de Wolga. In een stad met grote parken, veel groen en natuurlijk de brede rivier. En het was warm, heel warm. In had mij met mijn rolstoel uit de zon gemanoeuvreerd en zat op de stoep in de schaduw van ons hotel. Terwijl ik zat te wachten op de anderen was her even tijd om wat berichtjes te versturen. Terwijl ik met mijn telefoon bezig was schrok ik op: er viel ineens een handvol kleingeld in mijn schoot. Verbaasd keek ik op en zag een man weglopen. Ik riep hem en zei dat ik het geld niet nodig had en na wat protest pakte hij zijn geld weer aan. Daar had ik zo maar een roebel aan kleingeld afgeslagen!

In het weekend zijn er daar veel bruiloften waar altijd foto’s worden gemaakt in het park. We zitten naar de bruiloftsgasten te kijken als er een man op mij afkomt. Hij wappert met een bankbiljet en terwijl ik protesteer duwt hij het in mijn hand. Het is tien roebel, er zit duidelijk een stijgende lijn in mijn carrière! Het brengt geluk als je op een bruiloft geld geeft aan een bedelaar. Het geluk van het pasgetrouwde stel is nu plotseling ook mijn verantwoordelijkheid. Ik probeer het geld aan een zanger in het park te geven maar hij wil het ook niet. Wat nu? Even verderop zien we een bedelaar en die is wel blij met het geld. Ik ben tevreden, het geld heeft een goede bestemming gekregen en het bruidspaar kan een gelukkig leven tegemoet zien.

Nu ik hier in dit verre land, heb rondgekeken begrijp ik de verbazing in Warschau. Je kan bijna nergens naar binnen en werken is alleen daarom al bijna onmogelijk. De spontane hulp is daarom ook echt noodzakelijk. Dat spontane mis ik in ons super gereguleerde landje nog wel eens. Alsof we hier denken dat de overheid alles wel oplost en we zelf dus niets hoeven te doen