Welkom! Tenminste…

29 augustus 2022 - Door: Jacob Mulder

Geschreven door Jacob Mulder

Mensen zijn vaak best vriendelijk. Vooral als je zelf eerst groet. Soms staat het alleen op de mat: ‘Welkom’. Maar achter die mat zit soms ook een forse drempel. Of je kan er pas je voeten op vegen als je de paar treden van het fraaie bordes bent opgestapt. Met je rolstoel. Eh…

‘We hebben wel een plankje!’. ‘Doe maar niet, die rolstoel is erg zwaar.’ ‘Deze is heel sterk, heb ik zelf nog gemaakt!’. Krak. ‘Loop maar even mee naar mijn auto, daar heb ik een goeie in liggen.’ ‘Maar probeer eerst nog eens, wil het echt niet?’  Eh…

Voordat ik zelf in een rolstoel zat, was me dat nooit opgevallen. Drempels, trapjes, overal. Wat me ook nooit was opgevallen: fietsen, (huur)scooters, reclameborden, overal. Erg in de weg soms. Soms zelfs dwars over een blindegeleidelijn. Je stok zal er maar in blijven steken. Maar dat is het niet, begreep ik later van een echte blinde: ‘ik kan verdwalen op een vierkante meter’. Ik kijk om me heen: inderdaad, als ik twee stappen van die geleidelijn af zit, en ik doe m’n ogen dicht, ben ik volledig lost. ‘Je gaat het pas zien als je het doorhebt’, zei een groot filosoof vroeger al. En krijgt het door, als je op een andere manier ziet.

‘Anders’. Dat is het belangrijkste woord hier. Ook hier bij Scouters. Andere oplossingen. In mijn auto heb ik dus van die driehoeken, om een drempel op te komen. Meerdere groottes, want vele drempelhoogtes. En dus zo’n oprijplaat. Aluminium, dus vrij licht, dubbel opklapbaar, makkelijk mee te nemen, maar wel twee meter lang en oersterk. Kan 300 kg hebben: dat is de rolstoel plus ikzelf. Dat is mooi. Wel veel bekijks. Ach, dat heb je toch altijd al. Want anders.

Ook anders: met de lift. Helemaal geen probleem. Nou ja, mijn ligrolstoel is 160 cm lang, dus ik pas er soms nauwelijks in. Spannender: die 300 kg. Want, is me al een paar keer gebeurd: hij gaat langzaam een halve verdieping omhoog, stopt dan en zakt langzaam weer terug. Naar de kelder. En daar sta je dan. Of, ook veel ervaring mee: hij zakt niet langzaam terug. Maar gaat ook niet verder. En daar zit je dan. Zonder bereik op je smartphone, want allemaal mooi glimmende metalen wanden om je heen. Ach, binnenkort heeft vast iemand anders de lift ook wel nodig. Als die er dan maar geen geeltje met ‘Buiten gebruik’ op plakt.

Ik vraag tegenwoordig nooit meer of iets toegankelijk is. Ze zullen het wel van mij horen, als het niet zo is. Immers: Nederland ratificeerde het “VN-Verdrag inzake de rechten van personen met een handicap”, zij het als een van de laatste landen van de wereld. Een publiek toegankelijk gebouw moet toegankelijk zijn voor iedereen. De Integrale Toegankelijkheid Standaard (ITS 2020, www.PBTconsult.nl) is een uitbreiding van het Bouwbesluit en bevat duidelijke tekeningen met veel details. Heerlijk om gemeentes, woningbouwcorporaties, projectontwikkelaars, winkels en kroegen mee om de oren te slaan. Als lid van Platform Toegankelijk Westerkw

artier doe ik dat graag. Op een opbouwende manier natuurlijk, want iedereen is vaak best vriendelijk. En geld is geen excuus: zo’n oersterke opvouwbare oprijplaat kost maar een paar honderd euro bij Datona. Gehandicapten zijn ook klanten, de return-on-investment is duidelijk.

Soms duurt het heel lang voordat je resultaat ziet van dat ‘om de oren slaan’. Tergende bureaucratie. Of het lukt helemaal niet. Mompeldemompeldemompel. Dan doen we het dus anders. Via de media bijvoorbeeld. Raadsleden zullen altijd willen voorkomen dat hun wethouder negatief in het lokale krantje komt. Dat biedt mogelijkheden.

Het belangrijke woord hier blijft ‘anders’. Als in: hoezo niet, natuurlijk wel. Het onmogelijke kan gewoon, wonderen duren mogelijk iets langer. Een truc hierbij: af en toe DILLIGAF. Zoek maar ’s op YouTube. Gewoon af en toe: hoezo blokkade, stapje achteruit, andere woorden gebruiken, overdekop denken, maar vooral: why-not, who-cares, just-do. En dat kan. Want ‘anders’ kan altijd. Sterker: ‘anders’ is ook best goed. ‘Anders’ is iets om trots op te zijn.

Reacties (2)

  • Door Lauren op 31 augustus 2022

    De plaatsen waar ik al geweest ben in NL, zijn naar mijn gevoel toegankelijker dan veel grote gemeentes in België. Maar dat waren natuurlijk grote, toeristische steden. Een collega werd langzaamaan blind op volwassen leeftijd en toen pas leerde ik die geleidestroken en aanpassingetjes voor blinden kennen en ook stilaan zelf zien. En dus toen viel me ook op hoeveel rommel daarop gezet wordt bv. Dus denk dat de mensen vaak niet weten waarvoor die speciale tegels zijn. Nu gebruik ik sinds een 3jaar bijna altijd een rolstoel buitenshuis en ook nu pas merk ik echt de ontoegankelijkheid van alles. De drempels, schuine voetpaden, trappen overal, veel te kleine wc's, smalle deuren,... Dus ik denk dat het eerste wat moet gebeuren is: SENSIBILISEREN. Wij en organisaties naar overheden toe en zij samen met ons naar de burger toe. En pas als de mensen het kennen en zelf zien dat er begeleidingsstrook is of een moeilijke trap, dan pas gaan ze aanpassen. Nu lijkt het nog ver van hun bed... Zoals Giny hier zegt, soms doen politiekers hier ook een rolstoelritje maar ik zie toch ook geen voorruitgang of verandering... Soms hoop je dat een belangrijk iemand door ziekte of ongeval een tijd moet rollen, dan zullen de oogjes open gaan... Dus, ook meer rollers op tv en in de politiek ;-)

  • Door Giny Tulp-Thoma op 31 augustus 2022

    Hallo Jacob, Zo herkenbaar allemaal, slalommen om reclameborden in de stad (bv.Assen), weinig ♿️-toiletten in de stad en zelfs bij de plaatselijke horeca. Leuke steentjes in het voetgangers-gebied voor de sier waar je heerlijk overheen moet hobbelen met je rolstoel, te schuine stoepen, losliggende stenen, winkeldeuren die nu dicht moeten bij gebruik van airco en die niet vanzelf open gaan. enz. ! Ik zag eens een groep van de gemeente in een rolstoel of op een scootmobiel (die er ‘normaal’ niet in zaten) om te testen wat er in de stad beter zou kunnen! Nou we zijn nu een jaar of tig verder en nog steeds stopt er zo maar een blindengeleidestrook, of er staan kramen/fietsen enz. over heen, of moet je met je rolstoel over te steken van stoep naar stoep zo maar 100 meter terug om vervolgens weer over straat terug te moeten om weer op de stoep te komen omdat er op of afrit mist. Kortom er is inderdaad nog veel te doen!

Een reactie toevoegen

* Verplicht veld
** Verplicht veld, je e-mail adres wordt niet getoond op de site